در بسته

از دل خون شده بانگ هوسی می آید

باز از این کشته صدای نفسی می آید

که گذشته است که از باغ خزاندیده دل

بوی عشقی و نسیم هوسی می آید

بی غمی از دل من رفت و غم عشق آمد

نا کسی خانه تهی کرد و کسی می آید

بوی عشق از دل خونین جگران برخیزد

نکهت گل نه ز هر خار و خسی می آید

عشق آنجا است که دل بسته بزنجیر غمی است

بوی این تازه بهار از قفسی می آید

ناله و آه دلم را نگذارید بخویش

همدمی میرود و همنفسی می آید

جز تو ای غم که بدل الفت دیرین داری

کی در این خانه در بسته کسی می آید

ابوالحسن ورزی

مریم

در نیمراه شامگهان، آنزمان که ماه

زرد و شکسته، میدمد از طرف خاوران

استاده در سیاهی شب، مریم سپید

                                                  آرام و سرگردان

او مانده تا که از پس دندانه های کوه

مهتاب سرزند، کشد از چهر شب نقاب

بارد بر او فروغ و بشوید تن لطیف

                                          در نور ماهتاب

بستان بخواب رفته و میدزدد آشکار

دست نسیم، عطر هر آن گل که خرمست

شب خفته در خموشی و شب زنده دار شب

                                                            چشمان مریمست

مهتاب، کم کمک ز پس شاخه های بید

دزدانه میکشد سر و می افکند نگاه

جویای مریمست و هم جویدش بچشم

                                                   در آن شب سیاه

دامن کشان ز پرتو مهتاب، تیرگی

رو می نهد بسایه ی اشجار دور دست

شب دلکشست و پرتو نمناک ماهتاب

                                                  خواب آور است و مست

اندر سکوت خرم و گویای بوستان

مه موج میزند چو پرندی بجویبار

می خواند آن دقیقه که مریم بشتسشوست

                                                          مرغی بشاخسار

فریدون توللی

یادم

چرا خم گشته میگردند پیران جهان دیده؟

بزیر خاک می جویند، ایام جوانی را !

نور جهان (مهرالنساء)

ساغرم رعنایم

نازم ای سرو سهی قامت رعنای ترا
بندۀ خاص شوم نرگس شهلای ترا
زنده باشی که به ما شیوۀ یاری داری
حق کند در دل من بیش تمنای ترا
گر دوصد بار بمیرم به پیش قدمت
کی توانیم ادا، حق اداهای ترا
آرزوی دلم اینست که باشی تو به خواب
چشم مالیده زیارت بکنم پای ترا
من روادار نیم با پدر و مادر تو
رشکم آید که کنند سیر و تماشای ترا
پرده های دل من زیر برش آمده است
تا که خیاط گرفته قد و بالای ترا
سنبل از نسبت بی نسبتی گردید خجل
تا به مقراض زند زلف سمنسای ترا
مست نازند بتان شکوۀ بی جا نکنی
که ندارند به دل ذرۀ پروای ترا
عشقری در سر بازار می آشام مباش
محتسب می شکند ساغر و مینای ترا 

غلام نبی عشقری

بهارم کویر

تو دانی تو، زچه جوهر آفریدی، دل داغدار ما را
که هزاران لاله پوشد، پس ازین مزار ما را
چه کنم جز این که گویم، بنگر به لطف بنگر
دل گرمسوز ما را، رخ شرمسار ما را
ز سرشک نم فشاندم، به بنفشه زار دوری
که زبوته ها بچینی، گل انتظار ما را
چو نسیم آشنایی، ز کدام سو وزیدی
تو که بیقرار کردی، همه لاله زار ما را
منم آن شکسته سازی، که تو ام نمی نوازی
چه فغانم کنم زدستی، که گسسته تار ما را
ز کویر جان سیمین نه گل و نه سبزه روید
دل رنگ و بو پسندت، چه کند بهار ما را 

سیمین بهبهانی