بلبل شاد

بلبل شیرین سخن خوش صدا

گشت گرفتار به دام از قضا

چون تن خود یافت گرفتار بند

دید روان زار و دلش مستمند

چشمگشود و قفسی تنگ دید

پای توانایی خود لنگ دید

گفت تفو باد به این زندگی

نیست مرا حوصله ی بندگی

گرچه مرا ناز و نعم می دهند

دانه و آبم پی هم می دهند

لیک چه حاصل که نباشد توان

بهر من خسته دل ناتوان

بهر من خسته دل ناتوان

تا که به آزادی و با روح شاد

در چمن و باغ به هر بامداد

دور، از این کلبه رنج و محن

خاطر آسوده نمایم وطن

سیر و قضای چمنستان خوش است

منظره ی دلکش بستان خوش است

هیچ گزندی به گلستان مباد

طرفه ضرر جانب بستان مباد

هر که به هر بوم و بر آزاد نیست

بی همه شک خاطر او شاد نیست

نعمت آزادی عجب نعمت است

عزت و اجلال ز حریت است

گفته ی مستوره شنو شاد زی

زندگی ار می کنی ازاد زی

زبیده مستوره

چشمه خورسید

من فکر می کنم،

                 هرگز نبوده قلب من اینگونه گرم و سرخ

احساس می کنم،

                 در بدترین دقایق این شام مرگ زای

چندین هزار چشمه خورشید در دلم،

                                       می جوشد از یقین

احساس می کنم،  

            در هر کنار و گوشه این شوره زار یاس

چندین هزار جنگل شاداب ناکهان،

                                     می روید از زمین

آه ای یقین گمشده،  

                  ای ماهی گریز،  

                               در برکه های آینه لغزیده تو به تو

من آبگیر صاقی ام اینک به سحر عشق از برکه های آینه راهی به من بجو

من فکر می کنم،

                 هرگز نبوده دست من اینسان بزرگ و شاد

احساس می کنم،

                در چشم من به آبشر اشک سرخ گون

خورشید بی غروب سرودی کشد بی نفس

احساس می کنم،

                در هر رگم به هر طپش قلب من کنون

بیدار باش قافله ای می زند جرس

آمد شبی برهنه ام از در

                          چو روح آب

در سینه اش دو ماهی و در دستش آینه

گیسوی خیس او خزه بو چون خزه به هم

من بانگ بر کشیدم از آستان یاس

آه ای یقین یافته بازت نمی نهم

احمد شاملو

خلوت

خلوت کو که خیالات تو آنجا ببرم

دیده بر بندم و دلرا به تماشا ببرم

فصه ام را به کدام آئینه فریاد کنم

شهر خود را به سر راه کی آباد کنم

بار این درد همان خوب که تنها ببرم

جلوه شوخ بهارم که ز رنگ افتاده

مشت امیدم و در سینه تنگ افتاده

آه اگر حسرت امروز بفردا ببرم

گوشه نی کو که تسلی کده دل باشد

عاشقی را وطن باشد و منزل باشد

که به آن گوشه، دل بی سر و بی پا ببرم

بهتر آنست که برخیزم و بی هیچ صدا

دست تنهائی خود گیرم و تنها تنها

عشق را وسوسه انگیزم و خود را ببرم

عبدالقهار عاصی

بام فزون

ایکاش غم و بلا فزون گردد

تا کاخ فساد واژگون گردد

این بام شکسته ایکه ما داریم

بی سایه سقف و بی ستون گردد

هر چند غم و بلا فزون ماراست

ایکاش فزونتر از فزون گردد

تا وارهد از زبونی حیرانی

ایکاش زبونتر از زبون گردد

نفرین من از دعا کنونت به

کاینده نو، به از کنون گردد

یک روز قرین غم شدن اولی

کاندوه تو محنت قرون گردد 

 صادق سرمد

آشنا

تنها توئی که در خم این راه پر هراس

خواهم ترا بناله خویش آشنا کنم

دیگر تو آن طلسم نئی، سایه منی

از خود چگونه سایه خود را جدا کنم

نادر نادرپور