خوشه انگور

باران

اضلاع فراغت را می شست.

من با شن های

مرطوب عزیمت بازی می کردم

و خواب سفرهای منقش می دیدم.

من قاتی آزادی شن ها بودم.

من

   دلتنگ

        بودم.

در باغ

یک سفره مانوس

       پهن

        بود.

چیزی وسط سفره، شبیه

              ادراک منور:

یک خوشه انگور

          روی همه ی شایبه را پوشید.

تعمیر سکوت

       گیجم کرد.

دیدم که درخت ، هست.

وقتی که درخت هست

            پیداست که باید بود،

باید بود

      و رد روایت را

               تا متن سپید

                       دنبال

                         کرد.

اما  

ای یاس ملون! 

سهراب سپهری