اگر این آسمان ستاره نداشت
چشم خود را ستاره می کردم
تا بیاویزد از بر و دوشم
اشک را گوشواره می کردم
در چمن لاله گر نمی خندید
از شفق برگ لاله می چیدم
با هزاران شقایق وحشی
گرد چشمت پیاله می کردم
هر جا که سفر کردم، تو همسفرم بودی
وز هر طرفی رفتم، تو راهبرم بودی
با هر که سخن گفتم، پاسخ ز تو بشنفتم
بر هر که نظر کردم، تو در نظرم بودی
هر شب که قمر تابید، هر صبح که سر زد شمس
در گردش روز و شب، شمس و قمرم بودی
در صبحدم عشرت، همدوش تو میرفتم
در شامگه ی غربت، بالین سرم بودی
در خندۀ من چون ناز، در کنج لبم خفتی
در گریه ی من چون اشک، در چشم ترم بودی
چون طرح غزل کردم، بیت الغزلم گشتی
چون عرض هنرم کردم، زیب هنرم بودی
آواز چو میخواندم، سوز تو به سازم بود
پرواز چو میکردم، تو بال و پرم بودی
هرگز دل من جز تو، یار دگری نگزید
ور خواست که بگزیند، یار دگرم بودی
سرمد به دیار خود، از راه رسیده گفت
هر جا که سفر کردم تو همسفرم بودی
ای صبح ها به پا خیزید
که شب از شرم سحر بیدار می رود
دیر آمدم ای رفته
اما می نویسم که آب و آفتاب خار زار می رود
شکار مرا بوسه ای زن
مرا نه چون تو شکارچی است
روی سنگ قبرم نوشتم
آزاده زیستن لحظه ای کافی است
زمین از آن ماست
فراز ما در تاریخ بلند
من در کجا هستم ، در خاکی
می شویم آسمانم را از بند
شعرم ، شعارم ، جودم
مال من است و می ماند
اولین بوسه ها و باید تو
آرام گیر که پسند من می خواند
قصه را من می نویسد
نه سرنوشت دروغین
بنویس از عشق پاک شبانه
از یکی و یک بهشت ، نه دومین
ز یاد مبر هنگام قرار
گر مرا سبزی برگ بود یا که مرگ
اگر تلخ ، تنها ، شیرین
تشنه و کویر است در تنم رگ
مستی و دیوانگی و شوریدگی
پیمانه پس از پیمانه
کیست امروز مرا مست تر
که مستی ماست داستان ها و افسانه
رویش
درشت و هر چه درشت
خشن تر از نگه زخم دوز همشهری
گرفته تر ز دل آفتابخانه قرن
(جهنم من و تو)
به برگ برگ کتاب سواد آموزی
به لوحه لوحه مشق
به برج برج جفا کاخهای سرخ و سفید
به تخته تخته زندانهای روی زمین
به روی نان و به سرپوش شیشه های شراب
به کنج کنج صلیب مسیح
فراز منبر و پیشانی بت بودا
به واضح و خوانا
درشت و هر چه درشت
به یک قلم بنویس:
آ- زا- دی
آ- زا- دی
قهار عاصی