چه گرمی، چه خوبی، شرابی؟ چی هستی؟
بهاری، گلی، آفتابی چی هستی؟
چه هستی که آتش بجانم کشیدی
سرود خوشی، شعر نابی، چی هستی؟
چه شیرین نشستی به بخت وجودم
خدا را، غمی، التهابی، چی هستی؟
فروغی که از چشم من میگریزی ؟
و یا ای همه خوب، خوابی، چی هستی ؟
شدم شاد تا خنده کردی برویم
تو بخت منی، ماهتابی، چی هستی؟
لب تشنه ام از تو کامی نگیرد
فریبی، دروغی، سرابی، چی هستی ؟
تو از دختران ترنج طلائی ؟
و یا از پری های آبی، چی هستی ؟
ترا از تو میپرسم ای خوب خاموش
چه هستی ؟ خدا را جوابی، چی هستی
اینجاست، آیید، پنجره بگشایید، ای من و دگر من ها:
صد پرتو من در آب!
مهتاب، تابنده نگر، بر لرزش برگ، اندیشه من، جاده
مرگ.
آنجا نیلوفرهاست، به بهشت، به خدا درهاست.
اینجا ایوان، خاموشی هوش، پرواز روان.
در باغ زمان تنها نشدیم. ای سنگ و نگاه، ای وهم و
درخت، آیا نشدیم ؟
من «صخره- من» ام، تو «شاخه- تو» یی.
این بام گلی، آری، این بام گلی، خاک است و من و پندار.
و چه بود این لکه رنگ، این دود سبک؟ پروانه گذشت ؟
افسانه دمید ؟
نی، این لکه رنگ، این دود سبک، پروانه نبود، من بودم
و تو. افسانه نبود،
ما بود و شما.
سهراب سپهری
نگاه کن که نریزد، دهی چو باده بدستم
فدای چشم تو ساقی، بهوش باش که مستم
کنم معالجه یکسر به صالحان می کوثر
بشرط آنکه نگیرند این پیاله ز دستم
ز سنگ حادثه تا ساغرم درست بماند
بوجه خیر و تصدق، هزار توبه شکستم
چنین که سجده برم بی حفاظ پیش جمالت
بعالمی شده روشن که آفتاب پرستم
کمند زلف بسی گردنم ببست به مویی
چنان فشرد که زنجیر صد علاقه گسستم
نه شیخ میدهدم توبه و نه پیر مغان می
ز بس که توبه نمودم، زبس که توبه شکستم
ز گریه آخرم این شد نتیجه در پی زلفش
که در میان دو دریای خون فتاده نشستم
ز قامتت چه گرفتم قیاس روز قیامت
نشست و گفت قیامت بقامتیست که هستم
نداشت خاطرم اندیشه یی ز روز قیامت
زمانه داد به دست شب فراق تو، دستم
بخیز از بر من، که از خدا و خلق، رقابت
بس است کیفر این یک نفس که با تو نشستم
حرام گشت به یغما بهشت تو، روزی
که دل به گندم آدم فریب تو بستم