واژه ی پنج حرف

 واژه ی پنج حرف

چه سنگین است بار دیده ی امید مردم را
به روی شانه ها احساس کردن
یا دو چشم خود
ز چشم مادر در سوگ فرزندش نهان کردن

و یا هر پنج حرف واژه ی تلخ «حقیقت» را
و یا از واژه گان "راستی"، "انسان"، "نجابت" را
به زیر پا نمودن
رفتن و برگشت نا کردن

و بعد از این همه بر روی سرد شیشه ها دیدن
چه سنگین است
ای فریاد!
ای فریاد!

من این بار گران را تا کجا خواهم کشید آخر؟
من این بار گران را میگذارم میروم تا گم کنم خود را
به پشت کوه ها و دره ها
به پیچ موج های ژرف و بی پایان
به دور از چشم های سرزنش باری
که در من یک نفس
مردانگی جویند

نمیخواهم که بخشد مادر میهن به من شیر سپیدش را
که من دستان مادر های دیگر بوسم و دامان مهرشان
برای خود وطن سازم

نمیخواهم نبرد و جنگ
و یا یک میهن آزاد از خود داشتن آخر
که در من نیست آثاری ز فرهنگ خودی هرگز

نخواهم داشتن با شیشه های چشم ها پیوند
نخواهم بار فرضی را به روی شانه ها بردن
نخواهم خویش را در پنج حرف واژه ها جستن
برای اینکه انسانم
و لیکن نیست فرقم با دو چشم نقش بسته
روی دیواری  

 اقبال اثیر