هراسی نهفته

با چه کس می توان گفت
که من اینجا هزاران هزارم نشسته به یک تن
که من اینجا هزاران
 و ... یکی می گریزد از این من
با نگاهی که ز اعماق تر شد
 ریختم آفتاب دلم را
 روی اشباح مغشوش پاییز
باغ پر پر شد و در شفق سوخت
پای دیوار سرخ شفق
 آنک !‌ آن تک سواریست خسته
یورغه می راند
تا بن جنگل خیس شب اسب
 با چه کس می توان گفت که دیده ام من
که خروسخوان فلق را
 از پس کوه خواندند
وان شبح با هراسی نهفته
از ته کوچه شهر بگریخت
و آفتاب بزرگ دل من
روی فرش تر برگ ها ریخت
و هزاران شبح سوی بیغوله راندند
با چه کسمی توان گفت ؟
 پیه سوزم نپایید و شعرم به دل ماند
صبح با کوچه آمیخت  

منوچهر آتشی