بلبل شاد

بلبل شیرین سخن خوش صدا

گشت گرفتار به دام از قضا

چون تن خود یافت گرفتار بند

دید روان زار و دلش مستمند

چشمگشود و قفسی تنگ دید

پای توانایی خود لنگ دید

گفت تفو باد به این زندگی

نیست مرا حوصله ی بندگی

گرچه مرا ناز و نعم می دهند

دانه و آبم پی هم می دهند

لیک چه حاصل که نباشد توان

بهر من خسته دل ناتوان

بهر من خسته دل ناتوان

تا که به آزادی و با روح شاد

در چمن و باغ به هر بامداد

دور، از این کلبه رنج و محن

خاطر آسوده نمایم وطن

سیر و قضای چمنستان خوش است

منظره ی دلکش بستان خوش است

هیچ گزندی به گلستان مباد

طرفه ضرر جانب بستان مباد

هر که به هر بوم و بر آزاد نیست

بی همه شک خاطر او شاد نیست

نعمت آزادی عجب نعمت است

عزت و اجلال ز حریت است

گفته ی مستوره شنو شاد زی

زندگی ار می کنی ازاد زی

زبیده مستوره